Σε μια ηλικία που οι περισσότεροι από εμάς ανυπομονούν να χαλαρώσουν και να επιβραδύνουν, το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται η Erin Sills είναι να κρεμάσει το κράνος της και να σκεφτεί τη συνταξιοδότηση – στην πραγματικότητα, η εξηντάχρονη από το Σαν Φρανσίσκο είναι επικεντρωμένη ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Έχοντας καταρρίψει πολλά ρεκόρ της FIM και της American Motorcyclist Association (AMA) στον εξειδικευμένο τομέα των Land Speed World Records (LSWR), η Sills κατευθύνεται στις παγκοσμίου φήμης Bonneville Motorcycle Speed Trials (BMST), που είναι προγραμματισμένες για τις 23–28 Αυγούστου, με μοναδικό στόχο: να τρέξει όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Παραδόξως, η πρώην ταχύτερη γυναίκα μοτοσυκλετίστρια στον κόσμο – η οποία οδήγησε μια BMW S1000RR του 2017 με υποστήριξη νίτρου στην απίστευτη ταχύτητα των 242 μιλίων ανά ώρα (390 χλμ/ώρα) – ξεκίνησε σχετικά αργά να ασχολείται με τις μοτοσυκλέτες.

«Ήμουν στον επιχειρηματικό κόσμο», δήλωσε. «Μεγάλωσα ως αθλήτρια και έπαιζα ποδόσφαιρο σε ανταγωνιστικό επίπεδο ως παιδί, αλλά όσον αφορά την οδήγηση, ξεκίνησα λίγο αργότερα στη ζωή – στα 35 μου. Ο μακαρίτης σύζυγός μου, Andy, κι εγώ ήμασταν οδηγοί τουρισμού και κάναμε 20,000–30,000 μίλια τον χρόνο στην άσφαλτο, αλλά ποτέ δεν είχαμε ασχοληθεί με αγωνιστικές πίστες».

«Ο τρόπος που μπήκα στο Land Speed ήταν – όπως μου αρέσει να το λέω – η τομή ανάμεσα στο πάθος και την ευκαιρία. Ο Andy κι εγώ αγαπούσαμε τις μοτοσυκλέτες και την ταχύτητα – πηγαίναμε στη Νεβάδα για να οδηγήσουμε σε ανοιχτούς δρόμους – και μετά ανακαλύψαμε ότι υπάρχει ένα άθλημα γύρω από αυτό, που ρυθμίζεται από επίσημους φορείς».

Η πρώτη της επίσκεψη στις φημισμένες αλυκές του Bonneville στην Utah ήταν το 2004, όταν ο Andy αγωνίστηκε με την ομάδα San Diego BMW Motorcycles, αλλά η Sills ήξερε πως ήθελε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της δράσης. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε με τη δική της Honda VFR του 1998 για να αγωνιστεί στην κατηγορία Run What You Brung.

Erin Sills - Bonneville Motorcycle Speed Trials © Jean Turner

«Έφτασα τα 154 μίλια την ώρα (247χλμ/ώρα) και κόλλησα – είναι μια αίσθηση μοναδική. Επίσης, είμαι ανταγωνιστική, οπότε υπάρχει μια αίσθηση επιτεύγματος και είναι κάτι ακραίο και δύσκολο, κάτι που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου εθισμένη στην αδρεναλίνη – δεν έχω καμία επιθυμία να πηδήξω από αεροπλάνα – ούτε είμαι thrill-seeker. Απλά αγαπώ τις μοτοσυκλέτες, αγαπώ να πηγαίνω γρήγορα και αγαπώ να πετυχαίνω τους στόχους μου».

Πρώην μέλος του διοικητικού συμβουλίου του AMA Hall of Fame και μέλος της FIM Women’s Commission, η Sills – η οποία διαθέτει αυτή τη στιγμή έξι BMW – εργάζεται ως εκπαιδεύτρια εκτός δρόμου στη σχολή RawHyde Adventures, είναι γυμνάστρια και συνιδιοκτήτρια του ιστότοπου Women Riders Now.

Η συνεισφορά της Sills στα LSWR δεν μπορεί να υποτιμηθεί – ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την προώθηση της ισότητας των φύλων – και ο ρόλος της ως πρωτοπόρου έχει αναγνωριστεί από το Smithsonian National Air and Space Museum στην Ουάσιγκτον, DC, όπου φιλοξενείται μία από τις μοτοσυκλέτες της και ένα σετ εξοπλισμού της.

Όσον αφορά το φύλο, η Sills βλέπει τις αλυκές του Bonneville ως έναν απόλυτα ισότιμο χώρο ανταγωνισμού:

«Άντρες και γυναίκες αγωνίζονται ισότιμα μεταξύ τους και χωρίς αμφιβολία είναι τόσο πνευματικό όσο και σωματικό. Πρέπει να μπορείς να παραμένεις ψύχραιμος υπό πίεση όταν τα πράγματα πάνε στραβά, γιατί η μοτοσυκλέτα δεν δέχεται απότομες κινήσεις. Δεν απαιτείται ωμή δύναμη, αλλά είναι σίγουρα σωματικά απαιτητικό».

«Όταν κινείσαι με 200 μίλια την ώρα (321χλμ/ώρα) και η μοτοσυκλέτα σε παρασύρει στο πλάι και πρέπει να την ελέγξεις, γίνεται πολύ απαιτητικό. Είναι επίσης πλεονέκτημα να μπορείς να κρυφτείς πίσω από ένα μικρό fairing, οπότε οι στενοί ώμοι βοηθούν. Παρ' όλα αυτά, ο Al Lamb είναι ένας από τους ταχύτερους στον κόσμο και είναι ένας ψηλός, μεγαλόσωμος Τεξανός».

Αν και η ένταση της ταχύτητας και ο ανταγωνισμός στα LSWR φαίνεται να την ενθουσιάζουν, για την Sills η μεγαλύτερη ικανοποίηση προέρχεται από τις φιλίες που έχει αναπτύξει με άλλους ενθουσιώδεις οδηγούς που μοιράζονται το πάθος της.

«Η συντροφικότητα, οι άνθρωποι και η κοινότητα είναι τεράστιο κομμάτι για μένα. Έχω κάνει μερικούς από τους καλύτερους μου φίλους περνώντας μαζί τους μόλις μία εβδομάδα το χρόνο. Γίνονται σαν οικογένεια, γιατί αναπνέουμε τον ίδιο "σπάνιο αέρα". Είμαστε όλοι ομοϊδεάτες που ταξιδεύουμε σε αυτό το μέρος – στη μέση του πουθενά – μία φορά τον χρόνο, για να περάσουμε μία εβδομάδα μαζί».